Slaap verbeteren: Een reis naar een betere nachtrust.

Perfectionist, als je het zo hoort klinkt het als een compliment, toch? Je wordt geprezen om je perfectionisme. De meeste mensen stralen als ze het horen, maar is het altijd een compliment? Er is niets mis met perfectionisme, maar wel als het ten koste gaat van jezelf. Heb je je afgevraagd waarom we eigenlijk perfectionistisch worden? Vaak is het niet iets dat van nature in ons zit, maar eerder een vaardigheid die we onderweg hebben aangeleerd. Maar wat triggert ons ertoe om die drang naar perfectie te ontwikkelen? Welke ervaringen zorgen ervoor dat we de lat steeds hoger voor onszelf blijven leggen en daarmee ook voor anderen? Het duurde even voordat ik besefte dat ik was doorgeslagen in mijn perfectionisme en dat het voor mij eigenlijk geen compliment meer was. Ik zag het voorheen namelijk als een eretitel. Totdat ik begon te graven naar wat ik met mijn perfectionisme probeerde te verbergen. Tijdens mijn burn-out kwam ik erachter dat ik diep van binnen geloofde dat ik niet goed genoeg was en dat falen simpelweg geen optie was. De conditionering die ik mezelf had opgelegd was zo sterk, dat ik alles op alles zette om niet te falen, want dat gevoel van niet goed genoeg zijn wilde ik koste wat het kost vermijden. Als extra uitdaging legde ik de lat nog hoger, om te bewijzen dat ik echt goed was in alles wat ik deed. Maar zelfs als het me lukte, vulde dat het gat in mijn zelfvertrouwen niet op; de leegte van binnen bleef ik voelen. En als het misging? Dan was ik mijn eigen grootste en hardste criticus, zonder ook maar een greintje compassie voor mezelf of mijn situatie te tonen. Dit zorgde ervoor dat ik alleen maar harder werd voor mezelf, met de overtuiging dat ik op deze manier ooit mijn doel zou bereiken en die leegte zou kunnen opvullen. Elke keer weer dacht ik: “Als ik nu mijn doel haal, dan voel ik me beter.” Maar dat was natuurlijk niet het geval. Materialisme en promoties vullen de leegte niet op en zorgen er ook niet voor dat je je gelukkiger voelt. Hoe hoger ik de lat legde, hoe harder ik moest werken en hoe moeilijker het werd om niet te falen. De druk op mezelf werd steeds groter en groter en uiteindelijk gaf ik mezelf onbewust dat laatste duwtje richting mijn burn-out, aangewakkerd door mijn behoefte aan bewijsdrang en faalangst. Als je het goed bekijkt was het een vicieuze cirkel waar ik in vast zat, waarbij ik zelf het gedrag in stand hield. Het draaide allemaal om niet falen, om me goed genoeg te voelen, door geen fouten te maken en alles zo perfect mogelijk te doen. Omdat het nooit echt voldoening gaf, zette ik de lat steeds hoger, in de hoop dat het op een dag wel voldoening zou geven. Natuurlijk zijn er veel redenen waarom mensen perfectionistisch worden en dat verschilt per persoon. Iedereen is uniek, maar niemand is perfect en dat is helemaal prima. Voor mij was het essentieel om te begrijpen waarom ik doorsloeg in mijn perfectionisme, waardoor ik me niet goed genoeg voelde, waar de faalangst vandaan kwam en waarom die drang om te bewijzen zo sterk was. Ik wist dat ik hier iets mee moest doen, al was het geen makkelijke opgave. Het werd tijd om me beter te voelen, zonder voortdurend te piekeren over wat er allemaal mis kon gaan. Wat ik dankzij mijn coach leerde, is dat fouten maken onontkoombaar is, je kunt nu eenmaal niet leren zonder te vallen en weer op te staan. En ja, dat klinkt misschien wat hard, maar het raakt wel de kern. Daarnaast moest ik echt aan mijn zelfvertrouwen werken om dat gevoel van niet goed genoeg zijn te overwinnen. De gesprekken en de steun van mijn coach hebben me enorm geholpen om te begrijpen waar dat gevoel van niet goed genoeg zijn en mijn faalangst vandaan kwamen, waardoor ik aan mijn zelfvertrouwen kon werken. Mijn meditation teacher speelde een cruciale rol hierin; zij hielp me om dichter bij mezelf te komen en mezelf weer te zien, wat mijn zelfvertrouwen een flinke boost gaf. Samen hebben ze me geholpen om de vicieuze cirkel te doorbreken en die sterke conditioneringen los te laten. Hierdoor leerde ik dat het niet erg is als dingen niet perfect gaan. De daad definieert de persoon niet, maar de lering die je eruit haalt, doet dat wel. Perfectionisme is vaak een trigger die dieper zit dan je denkt en die uiteindelijk zorgt voor een bepaald gedrag. Wil je er iets aan doen, dan zal je echt dieper moeten graven om de oorzaak te vinden. We staan klaar om je te helpen bij die zoektocht. Neem gerust contact op via de site als je hulp nodig hebt. “I never lose. I either win or learn.” - Nelson Mandela - Perfectionisme is een illusie, waardoor we onszelf in een eindeloze cyclus van zelfkritiek en falen plaatsen. Het is tijd om die valse schijn van perfectie los te laten en te omarmen dat echte groei en voldoening komen vanuit het accepteren van onze onvolkomenheden en het leren van onze fouten: Let’s celebrate our failures, effortlessly.

Waar denk je aan bij het woord "acceptatie"? Voor mij riep dit altijd het gevoel op dat ik iets moest doen, dat er een actie van mijn kant nodig was. Maar waarom denken we dat eigenlijk? Heb je er ooit bij stilgestaan dat acceptatie ook kan betekenen dat je niets hoeft te doen? Wat betekent accepteren vanuit dat perspectief? Naar mijn idee gaat "accepteren" niet over goedkeuring geven of een belofte doen. Het draait om de situatie aanvaarden zoals die is, zonder ertegen te vechten of iets te willen veranderen. Het betekent de realiteit omarmen, met het vertrouwen dat alles precies zo uitpakt zoals het hoort te zijn. Door te accepteren erken je dat dingen soms anders lopen dan gehoopt of verwacht. Het is een manier om innerlijke rust te vinden door te beseffen dat alles zijn eigen weg en tijd vindt; want eigenlijk "is alles goed". Tijdens mijn eigen reis naar het idee van "alles is goed" besefte ik dat zowel de minder leuke als de fijne ervaringen deel uitmaken van het leven, van onze eigen reis. Ik dacht altijd dat alles begint met "acceptatie", omdat ik vaak niet meeging met de stroom van het leven. Eigenlijk wilde ik niet geloven dat bepaalde dingen zijn zoals ze zijn en verlopen zoals ze gaan. Net zoals ik nu heel erg dankbaar kan zijn dat ik opgebrand raakte, terwijl toen ik er middenin zat ik me het niet kon voorstellen daar ooit dankbaar voor te zijn. Iets wat me toen zoveel pijn deed toch “accepteren”, heeft me uiteindelijk zoveel gebracht, maar vooral een andere kijk op het leven. Vroeger belandde ik vaak in situaties waarin acceptatie een rol speelde, maar gelukkig heb ik de omslag kunnen maken naar het idee van "alles is goed". Dit ging echter niet zonder moeite. Toen ik opgebrand raakte, besefte ik niet meteen hoe ernstig het was. Ik dacht dat ik gewoon even niet lekker in mijn vel zat en dat ik door kon blijven werken. Ik zag niet zelf in dat ik rustiger aan moest doen of misschien zelfs even moest stoppen met werken. Mijn coach moest voor mij op de rem trappen en daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor, want ik had het zelf niet gekund. Ik besefte niet dat het echt niet meer ging en weigerde de situatie te accepteren. Ik dacht dat ik even moest uitrusten en dat ik na een paar weken weer volop aan de slag zou kunnen. Het voelde als een enorme tegenslag toen ik na een paar weken te horen kreeg dat ik mijn werk voorlopig moest neerleggen en rust moest nemen. Met veel pijn en moeite besefte ik dat ik volledig opgebrand was en gaf ik me over aan de vermoeidheid, het verdriet en alle emoties. Hoe moeilijk het ook was, diep van binnen wist ik dat het tijd was. Toch kon ik het niet volledig toelaten, omdat deze situatie gevoelens van falen en niet goed genoeg zijn oprakelde. Om dat gevoel te vermijden, verzette ik me en kon ik niet volledig meegaan met de stroom van het leven. Toen kreeg ik het advies om de situatie te "accepteren". Ik zag toen nog niet in hoe dit me zou helpen, waardoor ik er eigenlijk nog meer moeite mee had. Maar ik had geen keuze, daarom moest ik toch mijn situatie leren te accepteren en erop vertrouwen dat alles goed zou komen. Omdat ik het niet meteen kon inzien en toepassen, had ik veel gesprekken nodig om te begrijpen wat er met mij gebeurde. Het zat erg diep, maar ik kon er niet meer omheen. Meerdere keren bereikte ik het dieptepunt en besefte ik dat de enige uitweg was om te veranderen en mee te gaan met de stroom van het leven. Om grip te krijgen op deze situatie, ben ik gaan werken aan mijn gevoelens van falen en niet goed genoeg zijn. Hierbij kreeg ik veel steun en hulp van zowel mijn coach als mijn meditatie teacher. Met het vertrouwen en door mee te gaan met de flow, kon ik bij de pijn komen en het verdriet doorvoelen. Meditatie bracht me rust en kalmte, waardoor ik mijn gedachten kon loslaten en dichter bij mijn innerlijke zelf kwam. Vanaf het moment dat ik begon met mediteren, voelde ik me geleidelijk aan beter en kon ik steeds meer waarnemen en voelen. Samen met mijn coach besprak ik mijn dagelijkse ervaringen en leerde ik effectiever omgaan met uitdagingen. Deze gesprekken waren waardevol voor mijn reflectie en hielpen me om dingen in perspectief te plaatsen. De combinatie van meditatie en coaching was essentieel om mijn leven opnieuw vorm te geven en op een vernieuwde manier te ervaren. "We cannot change anything unless we accept it." - Carl Jung - Ik besefte dat acceptatie synoniem staat voor het meegaan met de stroom van het leven. Als je meegaat met deze flow, is "acceptatie" simpelweg overbodig om jouw eigen reis moeiteloos voort te zetten: The Effortless Movement.

"Je bent uitgeput, je hebt tijd nodig om bij te komen" , zei ze. "Nee hoor, ik kan gewoon doorgaan. Morgen ga ik weer aan het werk hoor” , zei ik koppig. "Waarom is het zo moeilijk om toe te geven dat je lichaam rust nodig heeft?” vroeg ze . “Stilstaan en fouten maken voelen voor mij als falen en dat voelt niet fijn" , gaf ik aan. "Mag jij dan geen fouten maken?" vroeg ze verbaast. Waarom zo streng zijn voor jezelf? Compassie tonen, waar begin je? Toen ik opgebrand was, worstelde ik hier enorm mee. Ik wist niet waar ik moest starten. Gaandeweg werd me duidelijk dat alles begint met liefde: eerst liefde voor jezelf en daarna liefde voor anderen. Voordat ik opgebrand raakte, stapte ik zo snel mogelijk over mijn verdriet en emoties heen. Ik kon er niet mee omgaan; het doorvoelen was te zwaar en ik bleef naar mijn gevoel te lang in die pijn en situatie hangen. Daarom besloot ik mijn verdriet steeds sneller weg te duwen en maakte het mezelf makkelijker door te zeggen: "Anderen hebben het veel erger, dit is niet zo erg." Daarna kon ik gemakkelijk verder zonder stil te staan bij mijn gevoel, want voor mij was "stilstaan achteruitgang". En zo deed ik dat jaar in, jaar uit, totdat het niet meer ging en ik gedwongen werd op de rem te trappen. Blijkbaar had ik dit mechanisme ontwikkeld om niet te hoeven doorvoelen en confrontaties met emotie en pijn te vermijden. Daarom richtte ik mijn aandacht op alles zo perfect mogelijk te doen, zodat dit soort momenten minder vaak voorkwamen. Fouten maken stond immers niet in mijn boekje en ik deed er alles aan om ze te voorkomen. Dit soort patronen ontstaan vaak door gebeurtenissen en ervaringen in je leven. Ze zorgen ervoor dat je streng en hard voor jezelf bent, zonder dat je het zelf beseft. Waarom kan compassie helend werken? Tijdens mijn traject met mijn coach hebben we uitgebreid gesproken over het onderwerp "compassie". Dit was een uitdaging waar ik mee worstelde, omdat ik van mezelf geen fouten mocht maken. In het verleden resulteerde dit in perfectionistisch gedrag. Onder druk en stress werd dit gedrag zelfs controlerend en dwingend. Fouten maken voelde als falen, als niet goed genoeg zijn en gaf me een gevoel van buitengeslotenheid. Hoewel ik wist dat ik perfectionistisch was, had ik nooit het besef dat ik zo ver kon doorslaan. Toen ik opgebrand raakte, voelde ik me vreselijk eenzaam omdat ik het idee had dat ik had gefaald. Ik wilde niet alleen zijn, want die eenzaamheid was overweldigend en zo intens had ik het nog nooit ervaren. Mijn uitval voelde als falen, een fout waar ik zogezegd maar mee moest leren leven. Op dat moment raadde mijn coach me aan om meer compassie voor mezelf te tonen. Het was ontzettend moeilijk om dit toe te passen. Het enige wat ik me toen afvroeg was: Hoe dan? In deze periode van bezinning werd ik getriggerd om na te denken over mijn kijk op mezelf in vergelijking met anderen. Hoe kun je wel van anderen houden als je niet van jezelf houdt? Hoe kun je wel compassie tonen voor anderen terwijl je dat niet voor jezelf kunt opbrengen? En waarom sta je anderen toe fouten te maken, maar jezelf niet? Toen drong het plotseling tot me door dat ik al die tijd heel erg streng en hard voor mezelf was geweest, terwijl ik voor anderen juist mild kon zijn. Naast mijn coaching traject begon ik ook direct met mediteren. Beide hebben me enorm geholpen bij mijn reis naar innerlijke groei en zelfliefde. Hierdoor groeide mijn bewustzijn en leerde ik liever te zijn voor mezelf. De sleutel was om mezelf in dat soort situaties af te vragen: hoe zou ik reageren als het mijn kind, partner, vriendin of moeder was? Na verloop van tijd merkte ik dat mijn zelfbeeld veranderde en ik met meer compassie naar mezelf kon kijken. Dit gaf me steeds meer vertrouwen en vervulde me met liefde, zowel voor mezelf als voor anderen. Ik kon nu mededogen en compassie op een dieper niveau ervaren, simpelweg omdat ik mezelf toestond om fouten te maken en ervan te leren. Zo besefte ik dat het leven niet draait om hoe anderen je prestaties beoordelen of je inzet waarderen, maar juist om hoe liefdevol je naar jezelf kunt kijken; de rest volgt vanzelf. “There are no failures, only outcomes. As long as I learn something, I am succeeding." - Tony Robbins - De reis naar zelfcompassie, een pad dat leidt tot innerlijke groei en liefde, is essentieel voor heling en zelfliefde. Waarbij de focus op liefde voor jezelf ervoor zorgt dat andere aspecten van het leven moeiteloos in balans komen: The Effortless Movement.

Loslaten, een term die vaak wordt gebruikt, maar zelden wordt begrepen hoe je het kan toepassen. Ik herinner me nog hoe verwarrend ik het vond toen mensen zeiden: "Je moet gewoon loslaten.” Waarop ik dacht: "Hoe dan?” En belangrijker nog, wat betekent het eigenlijk om iets los te laten? Soms beland je in situaties waarin je simpelweg niet weet hoe je verder moet. Op zulke momenten zou je het liefst willen dat je een glazen bol had om te weten wat de juiste stap is. Wanneer kan loslaten de oplossing zijn? Voor mij was het een voortdurende vraag, vooral in situaties waarin anderen me aanraadden om los te laten. Maar hoe doe je dat precies? En wat laat je dan los? Is het de persoon, je angst, je boosheid, je verdriet? Het waren verwarrende gedachten en ik wist niet hoe ik het moest doen. In plaats van los te laten, leek het alsof ik me juist meer vastklampte, hopend om grip te houden op wat me dierbaar was. Toch besefte ik dat er wel een kern van waarheid zat in het idee van loslaten, aangezien vasthouden alleen maar meer pijn veroorzaakte. Uiteindelijk is loslaten een daad van liefde, liefde voor jezelf en daarmee ook voor anderen. Ik moest leren om los te laten, anders zou ik mezelf telkens opnieuw uitputten. Maar dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik ervaarde hoe belangrijk loslaten voor mij was, toen ik mijn grenzen overschreed, volledig was opgebrand en mijn lichaam letterlijk stil kwam te staan. Ik had geen idee hoe ik hieruit moest komen. Het advies dat ik kreeg, was om los te laten hoe ik me voorheen opstelde. Ik was in de war; moest ik echt mijn oude zelf loslaten? Deze oude versie van mezelf heeft me immers gebracht waar ik vandaag ben. Ik bleef worstelen met het loslaten van situaties en emoties. Mijn gedachten namen de controle over en al snel was ik verstrikt in een web van piekeren en speculeren over hoe ik hieruit moest komen. Moest ik een heel ander persoon worden? Was ik niet goed genoeg? Maar hoe moeilijk het ook was, ik besefte wel dat ik moest leren los te laten om mezelf te bevrijden van de lasten die ik constant met me meedroeg. En hoewel ik niet precies wist hoe ik dit moest aanpakken, was ik vastbesloten om stap voor stap vooruit te gaan. “In the process of letting go you will lose many things from the past, but you will find yourself.” - Deepak Chopra - Hoe kan je loslaten? Het was een behoorlijke uitdaging, omdat ik eigenlijk niet goed begreep wat het betekende. Ik had moeite met het concept van loslaten omdat ik het interpreteerde als iets stoppen, verbreken of voorgoed laten gaan. Het idee dat ik mijn oude zelf moest loslaten, leek voor mij te betekenen dat het volledig zou verdwijnen en die gedachte vond ik erg frustrerend. Dankzij diepgaande gesprekken met mijn coach begon ik te beseffen dat loslaten niet betekent dat iets volledig uit je leven verdwijnt of ophoudt met bestaan. Ik besefte dat deze gedachten voornamelijk werden gedreven door angst, vooral de angst voor het verlies van controle, waardoor ik juist steeds meer grip probeerde te krijgen op de situatie. Het mooie van loslaten is dat je niet noodzakelijk iemand fysiek loslaat; je laat simpelweg de uitkomst van de situatie los, wat die ook mag zijn. Je laat de behoefte om de uitkomst te beheersen los en omarmt het idee dat elke uitkomst goed is. In mijn geval betekende loslaten niet dat mijn oude zelf verdween. Ik leerde om op een andere manier met situaties om te gaan; mijn oude zelf zal altijd een deel van mij blijven. Het belangrijkste wat ik leerde was om de controle los te laten. Ik hoef nu geen grip meer te hebben, maar vertrouw erop dat wat er op mijn pad komt goed is. Door te erkennen dat loslaten niet betekent dat ik zwak ben, maar juist dat ik krachtig genoeg ben om los te laten wat me niet langer dient. Waarom kan loslaten belangrijk zijn? Als je niet leert om los te laten, blijf je vaak piekeren en je zorgen maken. Dat kan leiden tot stress en angsten, waardoor je steeds meer naar binnen keert. Het kan zelfs resulteren in gevoelens van eenzaamheid en buitensluiting, omdat je jezelf afsluit voor anderen in een poging om grip te krijgen op de situatie. In deze periode ben ik begonnen met mediteren, ook op aanraden van mijn coach. Het dagelijks mediteren bracht meer focus en maakte het veel makkelijker om dingen los te laten, effortless. Ik voelde de kalmte en rust toenemen door enerzijds te mediteren en anderzijds los te laten. Wanneer je erkent dat je je best hebt gedaan en alles hebt gedaan wat binnen je vermogen ligt, kun je vrede hebben met de uitkomst en deze met open armen accepteren. Op deze manier kan je surfen op de golven van het leven, in plaats van er tegenin te zwemmen, laat je meevoeren met de stroming. Het opent de deur naar meer innerlijke rust, veerkracht en vrijheid. Ondanks de uitdagingen die het met zich meebrengt, kan het leren loslaten een waardevolle vaardigheid zijn die je helpt om een meer vervuld en gebalanceerd leven te leiden. In onze reis van loslaten vinden we kracht en omarmen we de waarheid dat alle uitkomsten goed zijn, leidend naar innerlijke rust en vrijheid: The Effortless Movement.

Wat is een vriendschap? Ja, wat betekent vriendschap eigenlijk? Dat was een vraag die regelmatig in mijn gedachten opdook. Met wie kan ik bevriend zijn? Tegenwoordig kijk ik anders naar het onderwerp “vriendschap”. Voor mij is vriendschap een liefdevolle band. Het is een relatie die je met iedereen kunt aangaan. Een relatie zonder verwachtingen, sociale druk en gecompliceerde regels. Een band waar grenzen vanzelfsprekend zijn, zonder oordelen. Waarbij je jezelf volledig kunt zijn, je pure zelf. Ik wil alleen nog maar vriendschappen aangaan die gelijkwaardig en gezond zijn, zonder angsten. Vriendschappen waarbij ik niet alleen hoef te worstelen en waarbij ik mezelf niet hoef op te dringen om de vriendschap te behouden. Juist het gevoel dat een vriendschap moeiteloos standhoudt, waar wederzijds respect en het stellen van grenzen vanzelfsprekend zijn. Ik krijg nu een benauwend gevoel als een vriendschap niet wederzijds is. Doordat ik dan niet eerlijk ben tegenover mezelf en de ander, omdat ik probeer zo'n vriendschap in stand te houden. Het kost me nu veel energie, terwijl ik me daar vroeger niet bewust van was. Ik was constant bezig met het overbruggen van de tekortkomingen in een vriendschap, alleen maar om mezelf een goed gevoel te geven, wat eigenlijk onterecht was. Als een vriendschap niet goed aanvoelt, is het beter om het los te laten. Waarom bestempelen we een vriendschap tot “beste” vriend(in)? In mijn jeugd werd ik veel gepest, zowel op school als in de buurt. Dit maakte het bijna onmogelijk om vrienden te maken, laat staan een "beste" vriend of vriendin. Terwijl de meeste om mij heen wel een “beste” vriend(in) hadden, was dat bij mij niet het geval. Vriendschappen veranderden regelmatig door onderlinge onenigheid en jaloezie. Toch verlangde ik als kind ook naar zo'n hechte band, iemand om mee te spelen, samen avonturen te beleven, gewoon plezier te hebben. Door bijna geen vrienden te hebben, kreeg ik sterk het gevoel dat ik nergens bij hoorde. Waardoor ik me eenzaam en buitengesloten voelde, omdat het lastig was om een hechte vriendschap te sluiten. Het niet ontvangen van uitnodigingen voor verjaardagfeestjes of simpelweg niet gevraagd worden om tussen de middag bij iemand te spelen en te eten, versterkte dit gevoel alleen maar. Ik voelde me onzichtbaar, alsof ik niet goed genoeg was om mee bevriend te zijn. Vaak hebben we wel een idee van hoe een hechte vriendschap eruit zou moeten zien, echter willen we soms niet toegeven wanneer deze niet gezond is. Dit is ook zoals we het meekrijgen vanuit de maatschappij, waar een bepaalde ongeschreven sociale druk heerst. Van jongs af aan worden we al gevormd door dit systeem; thuis, op straat, op school, tijdens het sporten, overal eigenlijk. We groeien op met bepaalde verwachtingen, oordelen en conditioneringen die onze kijk op vriendschappen beïnvloeden. Voor mij is deze manier van denken verleden tijd. Wat ik me tegenwoordig afvraag is: wat wordt er eigenlijk bedoeld met het label “beste” voor een vriend of vriendin? Het lijkt soms meer een etiket dan een echte betekenis te hebben. Alsof er een ongeschreven regel is dat je alleen echt aan elkaar verbonden bent en dingen samen "moet" doen als je "besties" bent. Maar betekent een hechte vriendschap altijd dat je elkaar als "beste" moet bestempelen? Ik geloof niet dat het streven naar "beste vrienden" een doel op zich moet zijn; de hechte band ontstaat vanzelf als er ruimte voor is. Toch wordt het al vanaf een hele jonge leeftijd met de paplepel ingegoten. Als je geen beste vriend of vriendin hebt, lijkt het alsof er iets mis met je is en misschien word je zelfs verteld dat je eraan moet werken. Alsof het ontbreken van een beste vriend(in) van invloed zal zijn op de rest van je leven. Waardoor kunnen we sociale druk ervaren? Heel eenvoudig, je wilt erbij horen. Je wilt ook onderdeel zijn van de maatschappij, want anders voel je je anders dan anderen, oftewel buitengesloten en alleen, dat is toch helemaal niet leuk! Dat is de drijfveer om toch te gaan voldoen aan de ongeschreven regels vanuit de maatschappij. Zolang we hier gezamenlijk geen verandering in brengen, werkt dit door op de volgende generaties. Met de opkomst van sociale media wordt het alleen maar ingewikkelder. Hierdoor wordt de noodzaak om het te doorbreken alleen meer. Met deze manier van denken concludeer ik dat het hebben van een “beste” vriend(in) onbelangrijk is. Het afgelopen jaar heb ik daar hard aan moeten werken, accepteren en loslaten. Alleen voelen was niet fijn, helaas moest ik er doorheen. Juist op dat moment verlangde ik eigenlijk naar beste vriendschappen, als ik het gevoel van alleen zijn maar kon ontlopen. Met hulp, gesprekken en soms ook frustraties, heb ik hard mijn best moeten doen om van deze gedachtegang los te komen. Ik ben erg blij dat mijn kijk op dit onderwerp nu anders is. Wat ik hieruit heb geleerd, is dat zelfliefde en bevriend zijn met jezelf eigenlijk veel belangrijker zijn dan al het andere. Alleen op deze manier kan je gezonde en waardevolle relaties met andere opbouwen, waarbij je elkaar accepteert en je volledig mag zijn zoals je bent. “If you make friends with yourself, you will never be alone.” - Maxwell Maltz - Het besef hiervan zou kunnen helpen bij het omgaan met de sociale druk vanuit de maatschappij. Het kan ervoor zorgen dat je weloverwogen keuzes zal gaan maken, die voor jou goed aanvoelen. Bovendien kan het meer ruimte en vrijheid geven om niet alles vanuit een verplichting te doen, maar juist vanuit liefde, liefde voor jezelf en voor anderen. Temidden van de sociale druk naar de zoektocht van ware vriendschap, leer je de ware betekenis van vriendschap kennen: liefdevol, zonder verwachtingen, zonder oordeel en vooral, met jezelf als jouw belangrijkste metgezel: The Effortless Movement

“Het is erg druk in mijn hoofd!” , zei ik. “Pieker je veel?” vroeg ze bezorgd. “Ik heb gewoon veel gedachten, waardoor ik geen rust krijg in mijn hoofd, dat is niet echt piekeren toch?” vroeg ik verbaasd. Waar kan de drukte in je hoofd vandaan komen? Vaak vragen mensen zich af waar die drukte in hun hoofd vandaan komt. Nou, iedereen heeft gedachten, en soms behoorlijk wat op een dag. Sommige gedachten blijven hangen, terwijl andere snel worden vergeten. Het is volkomen normaal om gedachten te hebben; door alles wat er om ons heen gebeurt, komen ze zonder enige moeite binnen. Daarin zijn we allemaal hetzelfde. Heb je je ooit afgevraagd of al die gedachten die je hebt, ooit werkelijkheid worden? Gedachten zijn als illusies, afleidingen van wat er daadwerkelijk gaande is. En toch blijven we onze gedachten als waarheid zien. Waarom hebben gedachten zoveel invloed op ons doen, laten en denken? Hierdoor is het soms moeilijk om situaties zuiver te zien. Iedereen bekijkt het leven door zijn eigen bril, beïnvloed door zijn eigen bagage, wat uiteindelijk bepalend is voor de gedachten die je binnenkrijgt. Ik kon in het verleden dikke boeken schrijven in mijn gedachten. Zodra zich een situatie voordeed waar ik een naar gevoel van kreeg, stroomden de gedachten zonder enige moeite binnen, en na de ene kwam de andere gedachte binnen. Het is dan ook heel lastig om er niet aan te denken; je blijft in de gedachte hangen, wat zich uit in piekeren. Doordat je er niet uitkomt, wordt het drukker in je hoofd. Ik kon zo opgaan in mijn gedachten dat ik chagrijnig, geïrriteerd en zelfs gestrest raakte. Zoveel effect kan het hebben. Eigenlijk wilde ik er niet in opgaan, maar toch bleven de gedachten zich voeden als ik er aandacht aan gaf. Ik heb mezelf zo vaak achteraf afgevraagd of dit het waard was? Het antwoord was volmondig NEE! Want uiteindelijk waren mijn gedachten zo hard en kil, vooral naar mijzelf toe. Hierdoor veroordeelde ik mezelf voortdurend, hoewel de situatie achteraf uiteindelijk heel erg meeviel. Wat kan helpen om je gedachten tot rust te brengen? Gedachten kunnen vaak ook erg confronterend zijn. Ze kunnen je ergste nachtmerrie spiegelen, waarbij je vaak niet eens wilt dat het werkelijkheid wordt. Zo dacht ik dat ik eindeloos door kon gaan, dat ik oneindig veel energie had en dat niets of niemand mij kon stoppen. Totdat mijn lichaam letterlijk zei: “Nu stop ik, ik ben op, helemaal op!” De gedachten die ik toen over mijzelf kreeg waren frustrerend, slopend en onaardig. Ik voelde me falen en niet goed genoeg, doordat mijn gedachten tegen mij zeiden dat het de werkelijkheid was. Ik was me er niet van bewust dat het helemaal niet waar was; ik zag het gewoon niet. Soms moet je echter stil blijven staan, anders kan je niet helen en de pijn niet loslaten. Maar in het verleden dacht ik altijd, hoe sneller ik eroverheen kan stappen, hoe beter. Dit zat zo in mijn gedachten geprogrammeerd, dat mijn lichaam geen ander signaal kon geven dan stil staan. Het kostte behoorlijk wat tijd, maar op een gegeven moment kon ik eindelijk afstappen van de gedachten van falen en accepteren dat het goed was dat dit mij overkwam. Langzamerhand merkte ik dat mijn gedachten ook veranderden, waardoor ik meer compassie kreeg voor mezelf. Met coaching en meditatie begon ik weer steeds meer in mezelf te geloven, waarbij ik ook liever werd voor mezelf en niet voortdurend van alles “moest” van mezelf. Maar de stroom van gedachten stopte niet uit zichzelf. Door middel van hulp ben ik gaan leren mijn gedachten te observeren. Dit was erg belangrijk om te begrijpen dat ik niet mijn gedachten was en dat deze naast mij plaats konden nemen. In plaats van volledig op te gaan in mijn gedachten, waarbij ik zowel mijn gedachten als mijzelf oordeelde. Hierdoor kon ik de gedachtestroom tijdig stoppen en door veel te oefenen werd het steeds natuurlijker. “Je bent niet je gedachten.  Je bent de bewuste aanwezigheid achter je gedachten.” - Eckhart Tolle - De een heeft misschien meer gedachten dan de ander. De ander kan misschien beter met gedachten omgaan, wat ook afhankelijk is van de bagage die we met ons meedragen. Wees daarom niet te hard voor jezelf. Als je het niet alleen kunt oplossen, vraag dan om hulp. Wat mij erg heeft geholpen, is life coaching en mediteren. Op deze manier kon ik ongecensureerd mijn gedachten delen, ze tussendoor observeren en uiteindelijk bespreken zonder dat iemand mij beoordeelde. Het was zo fijn, dat iemand alleen al de tijd nam om naar mij te luisteren. Daarnaast zorgde mediteren voor meer kalmte en rust in mezelf, waardoor ik stress en angsten kon loslaten. Ik had het vertrouwen dat het op een dag minder zou worden. En ik kan je vertellen, geleidelijk is het minder geworden. Ik kan er nu beter mee omgaan en mezelf distantiëren van mijn gedachten zonder er een oordeel over te vellen en daarbij compassie te tonen voor mezelf. Ik zie mijn gedachten niet meer als de waarheid, maar kan er nu juist gefilterd, zonder emotie naar kijken. Laten we samen streven naar balans in onze gedachten, waarbij we innerlijke rust en helderheid vinden, weg van de drukte in ons hoofd: The Effortless Movement

Wat is dankbaarheid eigenlijk? Waar denk je aan als er wordt gevraagd; “Waar ben je dankbaar voor?” Dankbaarheid zegt het natuurlijk al, je bent dankbaar, waardering hebben. Hoewel het niet is dat je niet weet wat het betekent, het is vaak meer dat je niet weet wat je kan antwoorden. Misschien ben je bang dat je een verkeerd antwoord geeft of dat iemand je oordeelt als je een antwoord geeft. Het kan ook zo zijn dat als de vraag wordt gesteld, dat je zelfs afvraagt; “Ja, waar ben ik nou eigenlijk dankbaar voor?”. Het is soms nog best lastig om te beschrijven waar je dankbaar voor bent. Zeker als je er niet regelmatig bij stil staat. Vroeger, als ik de vraag kreeg, wist ik niet wat ik moest antwoorden. Ik had er dan geen idee bij. Ik was één van de mensen die dan het liefst hun mond hield en als ik dan toch wat zei, was het meestal iets als; mijn kinderen, mijn huis, mijn auto, mijn werk, enzovoort. Ik kon niet goed beschrijven waar ik dankbaar voor was. Ik vond het nooit echt nodig, want ik moest doorgaan waarbij stilstaan en nadenken voelde als tijdverspilling. Maar als men mij vroeg, ben je dan wel dankbaar, was het antwoord altijd: “Natuurlijk wel!" Dankbaarheid gaat pas echt leven als je het voelt, van binnen voelt. Op het moment dat je erover praat, geeft het een bepaalde tinteling, een onbeschrijfelijke drang om het uit te spreken. Iedereen ervaart het gevoel op zijn eigen manier, waardoor dankbaarheid voor iedereen een andere beleving kan zijn. Hoewel de manier van voelen kan variëren, voelt iedereen iets van dankbaarheid, de één soms meer dan de ander. Toen ik begon met schrijven, wist ik dat het een lastig onderwerp zou zijn. Echter, het is nog veel moeilijker dan ik dacht. Dankbaarheid is namelijk lastig onder woorden te brengen, het is onbeschrijfelijk. Toch ga ik een poging wagen, delen wat het voor mij teweeg heeft gebracht. Vorig jaar kreeg ik een mooie wake-up call die mijn leven en denkwijze voor altijd veranderde. Het begon toen met de vraag: “Waar ben je dankbaar voor?”. Waar ik toen geen antwoord op had. Ik zat in de situatie waar ik op dat moment voor mijn gevoel nergens meer dankbaar voor was, ik was opgebrand en wist niet wat me overkwam. Wanneer ik de vraag kreeg: “Denk je dat je deze ervaring ooit dankbaar kan zijn?” Zei ik letterlijk: “Waarom, ik kom hier niet meer uit zoals ik was?” En wat ik toen nog niet wist, maar met de kennis van nu, natuurlijk zou ik niet meer worden zoals ik was, die tijd is voorbij. Ik begreep niet hoe men mij die vraag kon stellen, die vraag kwam hard binnen. "Zie je niet hoe ik erbij zit", dacht ik. Hoe kon ik dankbaar zijn voor iets wat mijn leven zo overhoop heeft gegooid en me letterlijk stil heeft doen staan? Door in het begin dagelijks dankbaarheid te beoefenen, merkte ik dat mijn kijk naar situaties begon te veranderen. Het begon met dankbaar te zijn voor de hele kleine dingen, zoals: opstaan, mijn ontbijt maken, tv kijken, aankleden etc. Want de grote dingen waren voor mij nog een stap te ver. Langzamerhand kreeg ik meer energie en kon ik steeds wat meer gaan doen. Hierin zette ik de eerste stap om te zien, wat dankbaarheid al voor effect had gehad op mij. De hulp die ik erbij kreeg van mijn coach, zorgde ervoor dat ik nog meer inzichten kreeg wat dankbaarheid teweegbracht. Tegelijkertijd ging ik door middel van meditatie mee met de stroom van het leven. Ik leerde om te accepteren en uiteindelijk ook daar dankbaar voor te zijn. Op een gegeven moment besefte ik ook dat er grotere dingen waren, waar ik dankbaar voor kon zijn. Na een aantal maanden, kwam ik terug op de vraag: “Kan je deze periode van bezinning dankbaar zijn?” Het antwoord was: “Ja, heel erg dankbaar. Ik ben dankbaar dat het me is overkomen.” Mijn kijk op het leven is veranderd, ik kijk met een andere blik naar het leven. Ik besefte me dat ik anders naar situaties kon kijken, waarbij ik kon zien wat belangrijk voor mij was. Ik kon van momenten met mezelf genieten, voelde me niet meer alleen, nu verheug ik me erop om weer af en toe alleen te zijn. Hoe mooi is het als je kan zien wat jouw leven mooi maakt? “Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.” - Albert Einstein - Dankbaarheid voor mij zit hem niet meer in objecten, maar in de subtiele dingen. Wat ik ermee bedoel, het klinkt vaak cliché als iemand zegt: ik ben dankbaar voor de lucht, zuurstof, zon, maan, natuur, dat ik in de ochtend wakker wordt. Maar daar begint het wel mee. Het besef dat je leeft en niet wordt geleefd, dat was voor mij zo belangrijk. Hierdoor werd ik getriggerd om er dieper over na te gaan denken. Het is belangrijk om te weten dat er geen goed of fout is en dat je vrij bent om te zeggen of denken wat je wil, zonder oordeel van jezelf of van anderen. Naar mijn mening komt dankbaarheid van binnenuit, eigenlijk komt het uit je tenen, zo diep. Dat is het gevoel wat ik erbij krijg, op het moment dat ik me dankbaar voel: de blijdschap, de liefde, mijn hart dat opwarmt en ga zo maar door. Hoe kan je dankbaarheid beoefenen? In het begin is het handig om een moment voor jezelf te nemen. Zodat je ongestoord je gang kan gaan. Sommigen vinden het fijn om het in hun hoofd te doen en andere schrijven het liefst op. Ook hier is geen vaste methode voor, doe waar jij je goed bij voelt, dat heeft het meeste effect. Begin met in jezelf de vraag te stellen, “Waar ben ik dankbaar voor?” Door de vraag meerdere malen van binnen te stellen trigger je je bewustzijn en komen er vanzelf dingen in je op. Wees niet bang om eraan toe te geven, noem alles wat er in je opkomt, want er is geen goed of fout. Trek hier de nodige tijd voor uit, waar jij je goed bij voelt, dat kunnen 5, 10 of 15 minuten zijn. Nadat de tijd is verstreken stap je er weer uit, ook als je nergens op komt. Als je dit regelmatig beoefent zal je merken dat je steeds meer kan bedenken, doordat je er gedurende de dag ook bewust van wordt. Je zal op een gegeven moment meer blijdschap voelen in dingen die je doet en dankbaar zijn door de dag heen, het gaat dan op een natuurlijk wijze. Ook zal dit uitwerken op hoe dingen bij je binnenkomen, je reacties en emoties. Je zal merken dat je een mildere kijk hebt op situaties, maar ook op hoe anderen zich gedragen. Ik zeg niet dat je nooit meer boos wordt of geen ruzie meer krijgt maar het loopt misschien wel minder hoog op. De vraag die je jezelf elke keer weer zal stellen: hoe belangrijk vind ik het op dat moment? Dit is zoals ik het heb ervaren, nogmaals hier is geen standaard voor en iedereen ervaart het op zijn eigen manier. Het resultaat is vaak wel blijdschap, meer liefde ervaren en het besef van wat er om je heen aanwezig is. Wil jij dankbaarheid ervaren? Wij zijn er om je daarbij te helpen: The Effortless Movement

"Waarom voel je je niet goed genoeg?" vroeg ze. “Mijn eerste reactie was: echt? Haal je dat uit mijn verhaal? Daar was ik me totaal niet van bewust.” Vaak ontstaat dit gevoel zonder dat je de oorsprong kent, zonder te weten wat de trigger is geweest om dit beeld van jezelf te vormen. Het besef van "niet goed genoeg zijn" drong pas echt tot me door toen ik opgebrand raakte en mijn lichaam tot rust moest komen. Het voelde niet fijn, maar ergens diep van binnen wist ik dat het noodzakelijk was om dieper naar binnen te gaan. De bron van dit gevoel verschilt per persoon. Het ontstaat vaak uit momenten in het leven waarin je je erg klein en kwetsbaar hebt gevoeld. Het gevoel dat anderen beter zijn, doet geloven dat je niet goed genoeg bent. Vanaf dat moment begint “de reis" van het niet goed genoeg voelen, waarbij je voortdurend bezig bent anderen te evenaren om een positief zelfbeeld te creëren. Hoe kan het voelen om je “niet goed genoeg” te voelen? Je voelt je niet waardig, altijd minder dan anderen; waardoor je je ook afgewezen en buitengesloten kan gaan voelen. In jouw ogen doet iemand anders het altijd beter en hoe hard je ook je best doet, een compliment lijkt ver weg. Je hebt al voor jezelf bepaald dat je "niet goed genoeg" bent. Het maakt daarom niet uit waar deze situaties zich voordoen, zowel zakelijk als privé, het gevoel blijft je achtervolgen. Regelmatig ervaarde ik situaties waarin ik geconfronteerd werd met weinig zelfvertrouwen en perfectionistisch gedrag, zonder te weten wat de onderliggende oorzaak was. Ik probeerde erover te praten en besloot het de volgende keer anders aan te pakken. Maar telkens wanneer de situatie zich herhaalde, sloop hetzelfde gevoel opnieuw naar binnen. Wat kunnen de gevolgen zijn van het “niet goed genoeg” voelen? Mensen die zich niet goed genoeg voelen, rennen vaak hun benen uit hun lijf, maar er is geen stopknop. Ze proberen voortdurend aan dat gevoel te ontsnappen. Tegelijkertijd doen ze vaak hun best om anderen te laten zien hoe goed ze zijn, terwijl ze ondertussen voortdurend bevestiging zoeken van anderen, in de hoop zich beter te voelen over zichzelf. Dit kan een grote invloed hebben op hun relaties en werk. Het kan ook zorgen voor negatieve gedachten en gevoelens, waardoor het lastig wordt om tevreden te zijn met zichzelf. In mijn geval uitte het “niet goed genoeg zijn” zich in "bewijsdrang", met als doel dat anderen mij zouden opmerken en waardering naar mij zouden uitspreken. De waardering waar ik al zo lang naar verlangde. Op deze manier wordt jouw eigenwaarde afhankelijk van de waardering van anderen. Je zoekt naar bevestiging van buitenaf om je goed te voelen over jezelf. Echte zelfwaardering begint echter van binnenuit. Hoe kun je met dit gevoel omgaan? Vaak denken mensen dat ze de enige zijn die zich niet goed genoeg voelen, zo dacht ik er voorheen ook over. Het belangrijkste is dat je beseft dat het gevoel van “niet goed genoeg zijn” je niet kenmerkt. Dit gevoel begint vaak bij weinig zelfvertrouwen en is een gedeelde ervaring; je bent hierin niet uniek. Je kunt proberen te ontdekken waar dit gevoel vandaan komt en wat de oorzaak ervan is. Soms ligt het erg diep in het onderbewustzijn en vereist het geduld en inspanning om erbij te komen. Hoe dan ook is het waardevol om te begrijpen hoe dit gevoel tot stand is gekomen. Het inzicht in de oorzaak is helaas geen wondermiddel. Het zal een uitdaging zijn die met geduld, aandacht en bewustwording kan worden geheeld en losgelaten, wanneer je hier klaar voor bent. Sinds kort weet ik waardoor het gevoel bij mij is ontstaan. Hierdoor kan ik het een plekje geven en begrijp ik mezelf beter wanneer het gevoel weer opkomt. Door op een liefdevolle manier naar mezelf te kijken, voel ik meer compassie voor mezelf en voor de situaties waarin ik me bevind. Dit inzicht kwam niet vanzelf. Vorig jaar, tijdens mijn periode van rust, kwam ik opnieuw in contact met mijn vriendin Astrid. Zij raadde me aan om te gaan mediteren vanwege mijn situatie. Ze vertelde over verschillende meditatietechnieken, maar mijn voorkeur ging uit naar Primordial Sound Meditation (PSM). Gelukkig is zij een PSM teacher en heeft ze me gedurende het hele proces begeleid. Toen ik begon met mediteren, verkreeg ik steeds dieper inzicht. Door me bewust te zijn van deze beperkende gedachte heb ik met haar hulp en ondersteuning de gebeurtenissen op een gezonde manier kunnen doorvoelen, helen en loslaten. “In the end people will judge you anyway. So don’t live your life impressing others – live your life impressing yourself.” - Eunice Camacho Infante - Laten we zonder moeite de weg naar zelfwaardering bewandelen, onafhankelijk van externe bevestiging, maar gedreven door liefde en compassie: The Effortless Movement

Als we geboren worden zijn we puur, helemaal onszelf. We hebben niet zoveel last van herinneringen of nare ervaringen die opgeslagen zitten in ons geheugen. Hoe werkt dat eigenlijk? Het geheugen bestaat grofweg uit: het expliciete geheugen (bewuste herinneringen), emotionele geheugen (emoties en gevoelens), impliciete geheugen (onbewuste herinneringen) en het restant van je geheugen (gewoonten en vaardigheden). Het opbouwen van het geheugen gebeurt al in de baarmoeder. Je krijgt hier van alles mee zoals; geluiden, geur, smaak maar ook intergenerationele overdracht. Al deze herinneringen worden opgeslagen in het impliciete geheugen (onbewuste herinneringen) oftewel het onderbewuste. Naarmate we opgroeien komt er steeds meer bij in het geheugen, in alle soorten en vormen. Om te overleven als je jong bent, denk je soms dat je zelf kan bepalen of je een minder prettige herinnering kan bewaren of niet. Soms stoppen we de negatieve herinnering en emoties zo ver weg omdat we het gewoonweg op dat moment niet kunnen verwerken. Na heel wat jaren hebben we het geheugen al aardig gevuld met van alles en nog wat. En een flink deel er van zit in ons onderbewuste. Wanneer we ouder worden hebben we allemaal een moment van bezinning. Is dit het leven? Wil ik dit uit het leven halen? Wat wil ik eigenlijk in het leven bereiken? Waarom ben ik hier? Door te reflecteren zie je waar je als persoon tegen aan loopt. Je worstelingen kunnen te maken hebben met nare emoties uit het verleden die je nog niet op een gezonde manier hebt losgelaten. Als we bepaalde negatieve emoties niet goed doorvoelen en loslaten, dan blijven deze diep opgeslagen in ons onderbewuste. Het is dan lastig om er op een latere leeftijd nog goed bij te kunnen. Je kunt in de veronderstelling zijn dat deze herinneringen en emoties zijn verdwenen. Dat is in werkelijkheid natuurlijk niet zo. Ons geheugen is net als een “black box” van een vliegtuig, alles blijft er op staan, of wij dat nou willen of niet. Alle herinneringen blijven altijd onderdeel van ons geheugen. Wat belangrijk is, is dat we gaan kijken naar waar we tegenaan lopen; wat willen we begrijpen en welke boodschap heeft de herinnering? Met als doel om je negatieve emoties op een gezonde manier te helen en zo terug te keren naar jezelf. Om die reden gaan we de herinneringen oftewel het geheugen afpellen als een ui, laag voor laag om tot de kern te komen. Doordat sommige herinneringen en emoties diep weggestopt zitten in het onderbewuste, kan het meer inspanning vergen om erbij te kunnen komen. Meditatie kan je helpen om toegang te krijgen tot het onderbewuste. “In is the only way out.” -Sadhguru- Mediteren heeft vele voordelen, waar terugkeren naar je pure zelf één van is. Het helpt je toegang te verkrijgen tot je onderbewuste. Dit helpt bij het afpellen en begrijpen van de herinneringen in het onderbewuste waar ook trauma’s staan opgeslagen. Er zijn veel meditatietechnieken, één daarvan is de Primordial Sound Meditation die Deepak Chopra vanuit India naar het Westen heeft gebracht. Wij leren mensen mediteren volgens deze meditatietechniek. Met Primordial Sound Meditatie krijg je op een diepere laag toegang tot je onderbewuste en kun je werken aan het doorvoelen van die weggestopte emoties van vroeger om deze uiteindelijk op een gezonde manier los te laten. Dit hoef je niet alleen te doen, door middel van sparren met een Life Coach, leer je begrijpen hoe je deze lagen kan doorbreken, hoe je de ui kan afpellen om tot de kern te komen en weer langzamerhand terugkeert naar je pure zelf. Wil je hieraan werken? Ben je bereidt om de ui af te pellen? Wij zijn er om je op deze reis te ondersteunen. Plan je 30 minuten gratis intake om meer informatie te krijgen. Zo word je onderdeel van een beweging op aarde waarbij zonder enige moeite de stroom van het leven wordt gerealiseerd: The Effortless Movement.